Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

zondag 16 september 2012

Tamhertendag

Afgelopen week kampeerde ik op het mooiste plekje van Nederland. Ik verklap niet in het openbaar waar dat is, de boomgaardcamping heeft namelijk maar tien plekken die verhuurd worden, dus het moet niet zo snel vol zitten dat ik geen plek meer kan krijgen.

Naast de toeristen verblijven er op de camping ook een paar los-vaste bewoners: de damherten. Zoals Bram. Een machtig mooie bok die overdag veel in het lange gras ligt, samen met een paar jongere bokken, en 's avonds komt snoepen van de appels achter de tent. Als je in de schemering te lang blijft borrelen voor de tent, staat hij stampvoetend achter je. In de nacht kan hij urenlang schijngevechten uitvoeren met een van zijn maatjes, waarbij de kletterende geweien de campinggasten uit de slaap houden. Of hij trekt er eens een uurtje voor uit om zijn gewei krakend te schuren aan de dichtsbijzijnde boom.
Het is een wild hert, niets belemmert hem in zijn tocht naar het belendende bos, maar hij verkiest de camping boven het bos, waar het overigens al bommetjevol is met andere herten en reeën. Op de foto zie je Bram in de ochtend bij de tent en even daarna zag ik de andere herten staan en liggen net buiten de poort van de camping. Het was blijkbaar hertendag.
Zowel Bram als de herten in het bos gaan er niet eens vandoor als ik met de honden langswandel. Ze gaan gewoon een stukje verderop liggen. Zoals bij veel toeristen bruist in mij nog steeds het jagersbloed. Als ik een groep herten spot, wil ik ze ook schieten, met de camera dan wel te verstaan.

Toen we op een avond in het pikkedonker terugkwamen van een strandtent (geloof me of niet: er staan daar echt geen lantaarnpalen in het bos, waar kom je dat nog tegen in Nederland!) waarschuwde een familie uit de buurt ons om niet te gaan fietsen (wat we natuurlijk toch deden). Zeker niet omdat ik twee honden in de manden op de fiets had en daardoor niet bepaald wendbaar was. We konden wel eens 'overlopen' worden door het wild. 'Kijk vooral uit voor de Tamherten', sprak de zoon des families die er allang niets meer aan vond blijkbaar. 'In de winter schieten ze de helft wel weer af,' voegde hij er geruststellend aan toe.
De hele hobbelige en bochtige, stikdonkere weg (met overstekende egels en een enkele ree) naar huis moest ik daaraan denken. Die prachtige beesten straks in een chique restaurant op het bord...
Waarschijnlijk komt er binnenkort een bord te staan aan de rand van het bos: 'Hier groeien in alle rust de lekkerste hertenbiefstukjes van Zeeland'.

2 opmerkingen:

  1. Ja Netty, nu wil ik wel even weten waar dat plekje is...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vrees: Helaas, Tanja, keep on dreaming. Maar er zijn zoveel mooie plekjes in Zeeland. Die ik met mijn Ierse wolfshond ook opzoek, om hem te leren dat híj NIET mag jagen. Maar dan denkt mijn Ier waarschijnlijk: Keep on dreaming ;-)

    Dank voor dit goede stuk, Netty, jouw blog is altijd weer genieten.
    met vriendelijke groet,

    BeantwoordenVerwijderen